Siemen hondsberoerd

Vanavond zijn we met Siemen, de 16 jarige kater van Jackie naar de dierenarts gegaan.

Vorige week mocht hij al een bezoekje brengen in Badhoevedorp, omdat hij de diarree had en niet meer wilde eten en drinken.

Hij kreeg onderhuids vocht toegediend een antibiotica injectie, een
kuurtje, en wat pillen, speciaal voer om de eetlust op te wekken, mee
naar huis.

Meneer vertikte het om te eten en te drinken. Jack heeft hem met een
spuitje vocht in zijn strotje gespoten. Eerst leek het beter te gaan,
maar hij at nog steeds niet en zag er zo zielig uit.

Jack vroeg wat te doen, ik bekeek Siemen even, en zag dat hij er sinds
gisteren wel zieker uitzag. We besloten daarom eerder met hem naar de
dierenarts te gaan.



Aan zijn stembanden mankeert in ieder geval niets, Jemig wat kan die mauwen.

De witte jas hield de deur voor ons open en nam Siemen van me over.
Jackie vertelde wat er de afgelopen dagen al met hem is gebeurd. Ze
onderzocht hem nog een keer, kon maar één nier vinden en
bekeek de medicatie. Jack had Siemen tegen de pijn een halve
paracetamol gegeven en nou blijkt dat dit gif is voor een beest. Ze
voelde zich heel rot toen ze dit hoorde. Huilen



De dokter Paola moest een bloed onderzoekje doen, en aangezien ze geen assistente had, heb ik de kat vastgehouden.

Ik was wel een beetje bang dat ik zijn pootjes zou breken, want een
spast blijft knijpen en kan niet loslaten. Ik moest hem met een
speciale greep vasthouden en zijn koppie met een vinger van mijn andere
hand opzij duwen, zodat zij met een spuitje wat bloed uit zijn nek kon
halen.

Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik het deed, en niet Jack. Het ging
gewoon zo, en het ging makkelijk. Het is ook zo'n makkelijk en lief
beestje.

Het bloedonderzoek duurde wat lang, en de uitslag was niet best. Zijn
nieren deden het niet zo goed en ook zijn lever had een opdonder
gekregen. Dit kwam niet door de paracetamol, maar omdat hij niets meer
gegeten had. Jack opgelucht want ze voelde zich heel schuldig.

Nog een urinecontrole, gelukkig dit keer niet met een catheter, maar
het werd uit de blaas gedrukt en de pies werd opgevangen in een bakje.

Aangezien Siemen ook nog ondertemperatuur heeft en nogal uitgedroogd
is, stelde ze voor dat hij een nachtje bleef logeren. Hij moest aan het
infuus.

De arts Paola trok trouwens direct haar witte jas uit, toen wij
vertelde dat we een witte jassenfobie hebben. Hopelijk heeft Siemen die
niet ook van ons over genomen. Knipoog

Siemen lag rustig bij me op schoot terwijl Paola de poot van Siemen
schoor, Jacks duim werd als stuwband gebruikt. De 1e keer ging mis,
tuurlijk, wij hebben ook slechte aders.

Ik voelde zelf hoe de naald in mijn ader zat te poeren. Jack keek de
andere kant op, want die voelde al haar oude prikplekken weer.

De 2e keer zat ze direct goed, dus hoefde ze niet zo scherp met de
naald te zoeken. Nog even met pleisters afplakken en een zelfklevend
blauw verbandje er om.

Jack hielp het infuus slangetje uit de weg te houden tijdens het verbinden, wat een team zijn we!

Jack heeft Siemen naar zijn hok gebracht waar de stekker van het infuussysteem in het stopcontact werd gestoken.

In het kort vertelde Paola wat er nog verder gaat gebeuren, ze verwacht geen rare dingen.

Morgen neemt Leon de dienst over, en belt ons hoe het met Siemen gaat.

Zielig hoor zo'n ziek beestje. We zijn blij dat we gegaan zijn, en niet
hebben gewacht tot morgen. Nu maar hopen dat zijn nieren het weer gaan
doen, en hij weer snel opknapt.

Morgen weten we meer, toch ongeveer 2 uur bij de dierenarts geweest.

dank aan Peggy

Siemen bij de dierenarts

Vanavond zijn we met Siemen, de 16 jarige kater van Jackie naar de dierenarts gegaan.

Vorige week mocht hij al een bezoekje brengen in Bdorp, omdat hij de diarree had en niet meer wilde eten en drinken.

Hij kreeg onderhuids vocht toegediend een antibiotica injectie, een
kuurtje, en wat pillen, speciaal voer om de eetlust op te wekken, mee
naar huis.

Meneer vertikte het om te eten en te drinken. Jack heeft hem met een
spuitje vocht in zijn strotje gespoten. Eerst leek het beter te gaan,
maar hij at nog steeds niet en zag er zo zielig uit.

Jack vroeg wat te doen, ik bekeek Siemen even, en zag dat hij er sinds
gisteren wel zieker uitzag. We besloten daarom eerder met hem naar de
dierenarts te gaan.

Aan zijn stembanden mankeert in ieder geval niets, Jemig wat kan die mauwen.

De witte jas hield de deur voor ons open en nam Siemen van me over.
Jackie vertelde wat er de afgelopen dagen al met hem is gebeurd. Ze
onderzocht hem nog een keer, kon maar één nier vinden en
bekeek
de medicatie. Jack had Siemen tegen de pijn een halve paracetamol
gegeven
en nou blijkt dat dit gif is voor een beest. Ze voelde zich heel rot
toen ze dit hoorde.



De dokter Paola moest een bloed onderzoekje doen, en aangezien ze geen assistente had, heb ik de kat vastgehouden.

Ik was wel een beetje bang dat ik zijn pootjes zou breken, want een
spast blijft knijpen en kan niet loslaten. Ik moest hem met een speciale greep vasthouden
en zijn koppie met een vinger van mijn andere hand opzij duwen, zodat
zij met een spuitje wat bloed uit zijn nek kon halen.

Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik het deed, en niet Jack. Het ging
gewoon zo, en het ging makkelijk. Het is ook zo'n makkelijk en lief beestje.


Het bloedonderzoek duurde wat lang,
en de uitslag was niet best. Zijn nieren deden het niet zo goed en ook
zijn lever had een opdonder gekregen. Dit kwam niet door de
paracetamol, maar omdat hij niets meer gegeten had. Jack opgelucht want ze voelde zich heel schuldig.

Nog een urinecontrole, gelukkig dit keer niet met een catheter, maar
het werd uit de blaas gedrukt en de pies werd opgevangen in een bakje.

Aangezien Siemen ook nog ondertemperatuur heeft en nogal uitgedroogd is,
stelde ze voor dat hij een nachtje bleef logeren. Hij moest aan het
infuus.

De arts Paola trok trouwens direct haar witte jas uit, toen wij
vertelde dat we een witte jassenfobie hebben. Hopelijk heeft Siemen die
niet ook van ons over genomen.

Siemen lag rustig bij me op schoot terwijl Paola de poot van Siemen
schoor, Jacks duim werd als stuwband gebruikt. De 1e keer ging mis,
tuurlijk, wij hebben ook slechte aders.

Ik voelde zelf hoe de naald in mijn ader zat te poeren. Jack keek de
andere kant op, want die voelde al haar oude prikplekken weer.

De 2e keer zat ze direct goed, dus hoefde ze niet zo scherp met de naald te
zoeken. Nog even met pleisters afplakken en een zelfklevend blauw
verbandje er om.

Jack hielp het infuus slangetje uit de weg te houden tijdens het verbinden,
wat een team zijn we!

Jack heeft Siemen naar zijn hok gebracht waar de stekker van het infuussysteem in het stopcontact werd gestoken.

In het kort vertelde Paola wat er nog
verder gaat gebeuren, ze verwacht geen rare dingen.

Morgen neemt Leon
de dienst over, en belt ons hoe het met Siemen gaat.

Zielig hoor zo'n ziek beestje. We zijn blij dat we gegaan zijn, en niet
hebben gewacht tot morgen. Nu maar hopen dat zijn nieren het weer gaan
doen, en hij weer snel opknapt.

Morgen weten we meer, toch ongeveer 2 uur bij de dierenarts geweest.

Zonder na te lezen ingetikt, dus moet nog aangepast/ingekort worden. We vergeten het anders allemaal.

Powered by ScribeFire.

Siemen bij de dierenarts

Vanavond zijn we met Siemen, de 16 jarige kater van Jackie naar de dierenarts gegaan.

Vorige week mocht hij al een bezoekje brengen in Badhoevedorp, omdat hij de diarree had en niet meer wilde eten en drinken.

Hij kreeg onderhuids vocht toegediend een antibiotica injectie, een
kuurtje, en wat pillen, speciaal voer om de eetlust op te wekken, mee
naar huis.

Meneer vertikte het om te eten en te drinken. Jack heeft hem met een
spuitje vocht in zijn strotje gespoten. Eerst leek het beter te gaan,
maar hij at nog steeds niet en zag er zo zielig uit.

Jack vroeg wat te doen, ik bekeek Siemen even, en zag dat hij er sinds
gisteren wel zieker uitzag. We besloten daarom eerder met hem naar de
dierenarts te gaan.

Aan zijn stembanden mankeert in ieder geval niets, Jemig wat kan die mauwen.

De witte jas hield de deur voor ons open en nam Siemen van me over.
Jackie vertelde wat er de afgelopen dagen al met hem is gebeurd. Ze
onderzocht hem nog een keer, kon maar één nier vinden en
bekeek
de medicatie. Jack had Siemen tegen de pijn een halve paracetamol
gegeven
en nou blijkt dat dit gif is voor een beest. Ze voelde zich heel rot
toen ze dit hoorde.



De dokter Paola moest een bloed onderzoekje doen, en aangezien ze geen assistente had, heb ik de kat vastgehouden.

Ik was wel een beetje bang dat ik zijn pootjes zou breken, want een
spast blijft knijpen en kan niet loslaten. Ik moest hem met een speciale greep vasthouden
en zijn koppie met een vinger van mijn andere hand opzij duwen, zodat
zij met een spuitje wat bloed uit zijn nek kon halen.

Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik het deed, en niet Jack. Het ging
gewoon zo, en het ging makkelijk. Het is ook zo'n makkelijk en lief beestje.


Het bloedonderzoek duurde wat lang,
en de uitslag was niet best. Zijn nieren deden het niet zo goed en ook
zijn lever had een opdonder gekregen. Dit kwam niet door de
paracetamol, maar omdat hij niets meer gegeten had. Jack opgelucht want ze voelde zich heel schuldig.

Nog een urinecontrole, gelukkig dit keer niet met een catheter, maar
het werd uit de blaas gedrukt en de pies werd opgevangen in een bakje.

Aangezien Siemen ook nog ondertemperatuur heeft en nogal uitgedroogd is,
stelde ze voor dat hij een nachtje bleef logeren. Hij moest aan het
infuus.

De arts Paola trok trouwens direct haar witte jas uit, toen wij
vertelde dat we een witte jassenfobie hebben. Hopelijk heeft Siemen die
niet ook van ons over genomen.

Siemen lag rustig bij me op schoot terwijl Paola de poot van Siemen
schoor, Jacks duim werd als stuwband gebruikt. De 1e keer ging mis,
tuurlijk, wij hebben ook slechte aders.

Ik voelde zelf hoe de naald in mijn ader zat te poeren. Jack keek de
andere kant op, want die voelde al haar oude prikplekken weer.

De 2e keer zat ze direct goed, dus hoefde ze niet zo scherp met de naald te
zoeken. Nog even met pleisters afplakken en een zelfklevend blauw
verbandje er om.

Jack hielp het infuus slangetje uit de weg te houden tijdens het verbinden,
wat een team zijn we!

Jack heeft Siemen naar zijn hok gebracht waar de stekker van het infuussysteem in het stopcontact werd gestoken.

In het kort vertelde Paola wat er nog
verder gaat gebeuren, ze verwacht geen rare dingen.

Morgen neemt Leon
de dienst over, en belt ons hoe het met Siemen gaat.

Zielig hoor zo'n ziek beestje. We zijn blij dat we gegaan zijn, en niet
hebben gewacht tot morgen. Nu maar hopen dat zijn nieren het weer gaan
doen, en hij weer snel opknapt.

Morgen weten we meer, toch ongeveer 2 uur bij de dierenarts geweest.

Zonder na te lezen ingetikt, dus moet nog aangepast/ingekort worden. We vergeten het anders allemaal.

Powered by ScribeFire.

Bij de oogarts

Jack bij de oogarts

Maandag de 28^e zijn we naar het VU gegaan voor de
vervolg oogonderzoeken.

Wat een teleurstelling bij low vision. De man had het druk,
druk, druk en niet eens de Zeiss glazen bij zich, waar we juist voor
kwamen. Hij had wel een walm van after shave om zich heen, dus ik werd
erg benauwd.

“Je
hebt uitpuilende ogen dat wijst op zeer bijziend” Waar Jack direct op reageerde
met; “Of een té snel werkende schildklier” Hij moest toegeven dat dit ook
mogelijk is.

Binnen 15 minuten stonden we weer buiten, wel met een nieuwe
afspraak waar hij een uur voor uittrekt.

De deur net uit en een andere kamer in voor een gezichtsveldonderzoek. Deze man had het ook druk, hij vertelde in snel tempo de bedoeling
van de test. Het is dat Jack zich al had ingelezen, anders had ze het net als
ik niet begrepen.Vier puntjes en iedere keer als ze een lichtje ergens zag
moest ze klikken op een soort muis. Klik klik klik een hele tijd niets, terwijl
ik achter haar de lichtjes zag opkomen.

“Je moet wel klikken als je wat ziet”
zei de man. Ja maar als je niets ziet, hoef je ook niet te klikken.

Afraffelwerk vond ik het, en ook hier gingen
we ontevreden de deur uit.

De oogarts zelf kreeg natuurlijk de volle laag. We moesten lang
wachten, vinden we nooit erg als ook voor ons de tijd genomen wordt.

Bij het binnen komen kneep hij mijn hand helemaal aan gort. “Rolstoelgebruikers
zijn toch altijd sterk” Ik heb hem even duidelijk gemaakt dat niet iedere
rolstoelgebruiker een dwarslaesie heeft, en dat mensen met reuma, MS en OI het
niet fijn vinden als er hard in hun hand geknepen wordt. Hij verontschuldigde
zich.

Ik weet niet meer precies hoe alles is gegaan, maar Jack
kreeg weer de standaard vragen over zich heen. Bij de vraag wat voor medicijnen
ze gebruikt, kon ik me niet meer inhouden en zei kortaf dat het in het dossier
staat.

Hij ging het nog even met haar doornemen, bladerde door de
test die ze al heeft ondergaan, en zei “mooi, mooi” bij iedere foto.

Jack zei: “Die foto’s zijn mooi, jammer dat ik zo verdomd
slecht zie”

Hij ging nog wat domme testjes doen, waarbij hij de stoel
niet hoog genoeg had gezet, dus Jack zag het veld met de letters niet. Goed ze
wilde hem daar wel in tegemoet komen en zei dat hij de stoel hoger moest
zetten.

Bij de volgende test wapperde hij met zijn handen, en vroeg
hoeveel vingers hij opstak.

Jack moest haar lenzen uitdoen, en gelukkig vroeg ze
waarom. Hij wilde druppelen om de pupillen te verwijden. MOOI NIET!

Dit zou niet gedaan worden, anders hadden we wel voor
vervoer terug gezorgd. Die druppels werken 4 tot 6 uur en dan kan Jack niet
meer auto rijden.

Hij moest even overleggen met zijn superieur en liep de deur
uit.

Geloof me, we waren niet netjes in onze uitlatingen over de
gang van zaken, en hoopten dat er geen verborgen camera’s zaten.

Nou eerst kwam er een bord binnen met “De professor komt
eraan” daarna een man met megafoon ‘DE
PROFESSOR KOMT ER AAN” dan een enorm ego en daarna een vrouw en achter
haar, haar zelfbeeld.

Wat een air, gelukkig had Jack goede airbacks

Jemig, dat mens leek wel een cipier alleen d’r sleutelbos ontbrak.
De jonge arts luisterde volgens mij geamuseerd naar de conversatie tussen de
prof en Jack. Het leek wel alsof hij het leuk vond dat iemand tegen de professor
durfde te praten.

Er moest gedruppeld worden om een goed beeld te krijgen. Onthoud
dat er altijd gedruppeld wordt bij de oogarts” Zo iets maakte ze ervan, Jack
zei dat er dan een nieuwe afspraak gemaakt moest worden, want het druppelen
ging vandaag niet door.

“Wat is uw opleiding?"

“Medisch secretaresse"

“Mooi, werkt u?"

“Nee, afgewezen door mijn handicap”

“En werkt u?" Duidelijk een arts die niet luistert!

“Ik ben full time chronisch ziek”

Ze keerde zich naar de arts; “Wie heet vastgesteld dat ze Macula Degeneratie
heeft?” De arts gaf het antwoord wat Jack hem eerder verteld heeft. (Ik geloof dat
het OMC haar dossier naar Leiden heeft gezonden, en daar kwam uit dat ze een
zeldzame oogaandoening heeft iets van Butterfly- shape syndrome, werk ik later wel uit)

Jack wil een vaste oogarts, en niet iedere
keer een andere waar ze weer alles moet vertellen. Prof zei iets, en de
arts
probeerde haar te onderbreken; “Met alle respect professor
maar……..” Mevrouw houdt niet van tegenspraak! De
arts kon zijn zin niet eens afmaken.

Jack zei dat ze bang is
om blind te worden, dan hoeft het niet meer voor haar. “Niet zo somber, er zijn
genoeg oudere mensen met Macula Degeneratie”

Ik kon niet meer stil blijven. “Ze
is 44”

“Er zijn ook jongere mensen met Macula Degeneratie”

“Zitten die ook in een rolstoel?”

"Je kunt met Macula Degeneratie prima
rolstoel rijden", waarop ik weer reageerde met; “Ja, alleen in huis”

Wij zijn bijziend, maar dit mens is kortzichtig. Ze ziet
alleen het oog en niet de rest van het lijf, ze heeft dus ook nog
kokervisie. Begrijpt ze dan niet dat je als je blind bent, je geen auto
kunt rijden, dat je met hyperactieve longen niet in een taxi kunt, en
als ze
het dossier ook maar even had ingekeken dat Jack nog veel meer
mankeert?

Jack moest zich maar inschrijven bij een patiëntenvereniging.
“Ik kan me wel bij alle patiëntenverenigingen die in de standaard staan
inschrijven.”

Hier brak Jack, en begon te huilen. De vrouw wist niet hoe
snel ze weg moest gaan.

Ik reed naar Jack en keek naar de jonge arts en zei; “Dat is nou een
typisch voorbeeld hoe een arts niet moet zijn.”

De jongeman blijkt wel mens te zijn, en begreep waarom wij zo
kwaad werden. Hij was ook kwaad, omdat Jack onder een 15 minuten consult stond,
en dat hier meer tijd nodig
was.

Ik vond het vreemd, want na de vorige afspraak wisten ze al dat ze niet een
doorsnee ‘geval’ is. Hij voelde zich ook gefrustreerd, omdat Jack meer weet dan
hij, terwijl hij toch al 5 jaar daar werkt. Jack was weer tot rust gekomen en
zei dat wij ook niet de makkelijkste patiënten zijn, juist omdat we zoveel
weten. Het gesprek werd gemoedelijker door het begrip van beide kanten.

De deur ging open, en moeder overste stapte binnen met een folder
en een machtiging voor Visio. Hij moest de gegevens opvragen bij het OMC en bij
hematologie. Jack vroeg voor ze weer wegging naar haar naam. “Professor P” We
zijn genoeg artsen tegengekomen die niet schermen met hun titel. Ze is vast nog
niet zo lang prof, en als ze het maar vaak genoeg zegt, gelooft ze het misschien
zelf. Ze is in ieder geval geen prof in mede menselijkheid. Het takkewijf verliet de kamer.

De jonge arts pakte de folder over Macula degeneratie en
zei; “Die kan wel in de prullenbak!”

Hij nam alle tijd voor ons en zijn laatste patiënt heeft hij
aan zijn collega overgelaten.

Hij zal eerst bij hematologie en het OMC meer gegevens
opvragen, daarna alles bespreken in het team, en contact met ons opnemen wat er
verder gebeuren gaat.

Hij schreef zijn naam onder de bijna onzichtbare stempel en
zette er een code bij. Mocht Jack meer problemen met haar ogen krijgen, dan
moest de code zeggen, en dan zal ze met voorrang behandeld worden.

We hebben de man hartelijk bedankt voor zijn inzet en
begrip. Rond 17.45u stonden we bij de auto, onderweg alles nog eens
doorgenomen en woordspelingen gemaakt die in dit lange log vermeld staan.

We zijn geen stap verder, en bekaf thuisgekomen.

Powered by ScribeFire.

Paul Robeson

Every Sunday morning I listen to the Sandwich, one of my favourite radio programs. Today I heard Ol' man river of Paul Robeson. This singer is one of my mum's favourites and me.
For years I searched for a cd of him, and finally I found it, and gave as a present to my mum, she was very surprised and glad with it.

Paul Robeson used to be a great artist, but was banned by the American politics for his fight against about racial issues and his affinity for Communist ideas. This was during the cold war. It's a shame that this artist didn't get the credits he truly should have received.
He died in 1976

Learn more about Paul Robeson: click here

Powered by ScribeFire.