Siemen hondsberoerd

Vanavond zijn we met Siemen, de 16 jarige kater van Jackie naar de dierenarts gegaan.

Vorige week mocht hij al een bezoekje brengen in Badhoevedorp, omdat hij de diarree had en niet meer wilde eten en drinken.

Hij kreeg onderhuids vocht toegediend een antibiotica injectie, een
kuurtje, en wat pillen, speciaal voer om de eetlust op te wekken, mee
naar huis.

Meneer vertikte het om te eten en te drinken. Jack heeft hem met een
spuitje vocht in zijn strotje gespoten. Eerst leek het beter te gaan,
maar hij at nog steeds niet en zag er zo zielig uit.

Jack vroeg wat te doen, ik bekeek Siemen even, en zag dat hij er sinds
gisteren wel zieker uitzag. We besloten daarom eerder met hem naar de
dierenarts te gaan.



Aan zijn stembanden mankeert in ieder geval niets, Jemig wat kan die mauwen.

De witte jas hield de deur voor ons open en nam Siemen van me over.
Jackie vertelde wat er de afgelopen dagen al met hem is gebeurd. Ze
onderzocht hem nog een keer, kon maar één nier vinden en
bekeek de medicatie. Jack had Siemen tegen de pijn een halve
paracetamol gegeven en nou blijkt dat dit gif is voor een beest. Ze
voelde zich heel rot toen ze dit hoorde. Huilen



De dokter Paola moest een bloed onderzoekje doen, en aangezien ze geen assistente had, heb ik de kat vastgehouden.

Ik was wel een beetje bang dat ik zijn pootjes zou breken, want een
spast blijft knijpen en kan niet loslaten. Ik moest hem met een
speciale greep vasthouden en zijn koppie met een vinger van mijn andere
hand opzij duwen, zodat zij met een spuitje wat bloed uit zijn nek kon
halen.

Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik het deed, en niet Jack. Het ging
gewoon zo, en het ging makkelijk. Het is ook zo'n makkelijk en lief
beestje.

Het bloedonderzoek duurde wat lang, en de uitslag was niet best. Zijn
nieren deden het niet zo goed en ook zijn lever had een opdonder
gekregen. Dit kwam niet door de paracetamol, maar omdat hij niets meer
gegeten had. Jack opgelucht want ze voelde zich heel schuldig.

Nog een urinecontrole, gelukkig dit keer niet met een catheter, maar
het werd uit de blaas gedrukt en de pies werd opgevangen in een bakje.

Aangezien Siemen ook nog ondertemperatuur heeft en nogal uitgedroogd
is, stelde ze voor dat hij een nachtje bleef logeren. Hij moest aan het
infuus.

De arts Paola trok trouwens direct haar witte jas uit, toen wij
vertelde dat we een witte jassenfobie hebben. Hopelijk heeft Siemen die
niet ook van ons over genomen. Knipoog

Siemen lag rustig bij me op schoot terwijl Paola de poot van Siemen
schoor, Jacks duim werd als stuwband gebruikt. De 1e keer ging mis,
tuurlijk, wij hebben ook slechte aders.

Ik voelde zelf hoe de naald in mijn ader zat te poeren. Jack keek de
andere kant op, want die voelde al haar oude prikplekken weer.

De 2e keer zat ze direct goed, dus hoefde ze niet zo scherp met de
naald te zoeken. Nog even met pleisters afplakken en een zelfklevend
blauw verbandje er om.

Jack hielp het infuus slangetje uit de weg te houden tijdens het verbinden, wat een team zijn we!

Jack heeft Siemen naar zijn hok gebracht waar de stekker van het infuussysteem in het stopcontact werd gestoken.

In het kort vertelde Paola wat er nog verder gaat gebeuren, ze verwacht geen rare dingen.

Morgen neemt Leon de dienst over, en belt ons hoe het met Siemen gaat.

Zielig hoor zo'n ziek beestje. We zijn blij dat we gegaan zijn, en niet
hebben gewacht tot morgen. Nu maar hopen dat zijn nieren het weer gaan
doen, en hij weer snel opknapt.

Morgen weten we meer, toch ongeveer 2 uur bij de dierenarts geweest.

dank aan Peggy